Dorien in Lissabon

donderdag 12 juni 2014

't Is gebeurd

Olà amigos!

t' Is gebeurd: mijn terugvlucht naar stormachtig België is geboekt en binnen 7 dagen zal ik (hopelijk veilig) met beide voetjes op Belgische bodem staan. Langs de ene kant ben ik blij om terug te gaan en iedereen terug te zien, langs de andere kant kan ik maar niet geloven dat ik Lissabon zal moeten achterlaten. Ik ben het hier zo gewoon worden (vooral het weer!!) dat ik het hier toch wel ga missen!

Het besef dat ik hier definitief moet vertrekken is ondertussen al doorgedrongen en praktische problemen dringen zich uiteraard op. Dat is in mijn geval: hoe ga ik in hemelsnaam mijn hele voedselvoorraad nog kunnen opeten? Vijf dozen cornflakes, diepvries vol hamburgers, kipfilets en ijs, om nog maar te zwijgen van de voorraad chocolade die ik hier heb ingeslagen (de chocolade was in discount, dus kon ik niet laten liggen). Je ziet het, er komt wat bij kijken ;-).

Toch heb ik soms het gevoel dat ik al met één voet terug in België sta. Het bezoek van de voorbije weken en de Vlaamse/Nederlandse vrienden hier hebben ervoor gezorgd dat ik al terug héél veel Nederlands praat. Uiteraard gaat dat soms nog gepaard met Engelse woorden die ik er per ongeluk tussenflans, dus alvast mijn excuses voor het Astrid Bryan-gehalte binnenkort. Ik heb hier tijdens mijn verblijf trouwens superveel geleerd over de verschillende talen en ontdekt dat alles wel met alles verwant is. Zo is bijvoorbeeld ‘ananas’ hetzelfde in het Frans, Italiaans, Nederlands, Duits, … Maar toch zeggen we pineapple hier op kot wanneer we Engels spreken. Beetje onlogisch, toch? Het taaltje dat we hier spreken is dan ondertussen ook al een mix geworden van Italiaans, Engels en Frans met soms hilarische uitdrukkingen tot gevolg.

Mijn vertrekt dat nu steeds dichterbij komt, heeft er ook voor gezorgd dat ik een laatste to-do-lijstje heb gemaakt met de dingen die ik hier nog zéker wil doen voordat ik de Portugese hoofdstad vaarwel zeg. Een bezoekje aan Christo Rei aan de andere kant van de Taag was één van die dingen dus zogezegd, zogedaan. Naast het enorm impressionante beeld is er verder niet zo heel veel te zien, behalve dan het supermooie uitzicht over heel Lissabon!

Vorige week ben ik ook nog eens naar Belem geweest, dit keer mét goed weer! Het is zo'n cliché, maar alles lijkt écht zoveel mooier als de zon schijnt!

Belem

Lunch with a view!

Daarnaast wil ik ook absoluut nog een paar dagen naar het strand, maar met de tropische temperaturen deze week (37 graden!) gaat dat er zeker nog inzitten! Gisteren ben ik met 2 Nederlandse meisjes een zwembad gaan opzoeken ter verfrissing en oh my god: zo’n deugd dat het deed! Ik denk da’k nog nooit zo blij ben geweest voor een zwembadje.

Naast de kleine keuken-flaters van in het begin, nemen mijn Erasmus-blunders hier ondertussen wel abnormale proporties aan. Een paar dagen geleden ontdekte ik dat ik al 4 maanden al mijn kleren was met enkel wasverzachter, haha! En het strafste is dat ik dat ‘waspoeder’ had aangeraden bij mijn andere kotgenoten omdat het zo lekker ruikt. Hét bewijs dat ik nog steeds de verpakkingen niet kan lezen :D. Bovendien ontdekte ik deze week pas samen met een kotgenote de reden waarom onze supermarkt vaak niet alles meer heeft wat we nodig hebben: alles wordt aangevuld op zondag! Enfin, ik heb dan toch één keer kunnen genieten van een volle supermarkt met verse producten J .

Ik heb ondertussen ook mijn punten van alle examens gekregen en whoepwhoep: alles erdoor! Als nu ook mijn nog thesis een beetje meezit, ben ik binnen dit en enkele maanden officieel afgestudeerd!

De komende dagen zullen best nog wel druk worden, omdat ik nog met heel wat mensen wil afspreken en we waarschijnlijk ook een klein afscheidsfeestje organiseren voor een flatmate en mezelf volgende week. Maar uiteraard lezen jullie dat hier dan wel!

Beijinhos! xxx

Mijn favoriete miradouro

woensdag 21 mei 2014

Zatte mensen, voetbal en het eerste afscheid

Olá a todos!

Jaja, ik weet het: het is schandalig lang geleden dat ik hier nog iets heb geschreven. Mijn luie zelf heeft het de voorbije weken van me overgenomen door enkel wat foto’s te posten op mijn blog, dus mijn oprechte excuses daarvoor. Maar, uiteraard maak ik het goed door jullie hier vandaag weer te voorzien van een potje dolle verhalen!

Vorige week heb ik voor de eerste keer mijn ondertussen uiterst vertrouwde habitat in Lissabon verlaten, en zijn we een dag naar Coimbra geweest. In deze kleine universiteitsstad is er jaarlijks de ‘Queima das fitas’, een groot feest van de universiteitsstudenten die – gekleed zoals de Harry Potters van deze wereld – deelnemen aan een immense parade met meer dan 100 praalwagens. Eigenlijk kan je het best vergelijken met een carnavalsstoet. Elk jaar en elke faculteit heeft een eigen wagen waarop de studenten wat staan te joelen, gratis drank (alcohol, uiteraard) uitdelen en zichzelf letterlijk een gat in hun broek drinken. Door het vele gejuich en gespring van de studenten is zelfs het jury-podium ineengestort tijdens de optocht en door het – laten we het overmatig alcoholgebruik noemen – heb ik menig HarryPotter zien worden afgevoerd met de ambulance. Gewoon ondenkbaar dat zo’n evenement zou kunnen plaatsvinden bij ons, maar wel tof en vooral grappig om eens gezien te hebben!

Zatte studenten op hun wagen. Voor alle duidelijkheid: hun haar is NIET nat van het zweet, maar van het bier :) .

Uitzicht in Coimbra

Verder ben ik deze dagen regelmatig terug te vinden op het strand of aan menig ijsjeskraam om wat verkoeling te zoeken. Of op één of ander feestje, zoals het concert van Bob Sinclar vorig weekend. Na veel getrek en geduw hadden we het klaargespeeld om tot op de eerste rij te geraken, maar helaas heeft Bob’ke zijn beste tijd gehad, wat mij betreft. Desondanks was het toch een toffe avond en voelde ik me wegens het festivalterrein, de eetgelegenheden en de festivalsfeer héél even terug in België!

Selfies bij Bob Sinclar

Bob Sinclar

Love generation

Met Sophie uit Nederland

Van één ding ben ik hier trouwens de voorbije weken wel overtuigd geraakt: die mensen zijn hier ZOT van voetbal. Als Benfica speelt, staan er overal grote schermen, worden straten afgesloten en loopt zowat half Lissabon gekleed in rood/wit. Wanneer er een plotse symfonie van getoeter, gejuich en geclaxonneer weerklinkt in de straten, heeft Benfica gescoord heb ik ondertussen geleerd. En dit weekend wordt hier in Lissabon dan ook nog eens de finale van de Champions League gespeeld. Nu heb ik inmiddels wel door dat Portugezen héél traag zijn in alles en het niet zo nauw nemen met de organisatie, maar wanneer het op voetbal aankomt, zetten ze alles al weken op voorhand klaar! Zo staat er sinds vorige week al een heel dorp ivm de Champions League opgebouwd in het centrum. Gekke Portugezen … Oja, en voor ik het vergeet te zeggen: er rijdt hier ook al een paar weken een UEFA-bus rond met de officiële beker van de Champions League. Een foto’ke mocht natuurlijk niet ontbreken J.

Het is vreemd, maar ik begin stilaan te beseffen dat ik hier niet voor eeuwig kan blijven wonen en dat ik binnen een maand weer terug richting Kessel zal vliegen. Vorige week is er al een Italiaanse vriend van ons hier vertrokken naar huis, en dat doet echt wel héél raar! We hadden een laatste dinner voor hem georganiseerd, samen met zijn kotbazin en huisgenoten, en uiteindelijk was het heel geslaagd! Volgens zijn 70-jarige kotbazin zijn de meeste Portugezen geen al te mooie mensen (“sometimes I walk in the street and I think: oh my god, they are so ugly!”), en ik kan haar geen ongelijk geven. Over hun uiterlijk liggen de meeste Portugezen duidelijk niet wakker, alleen de hippe 15-jarige meisjes hier. En modebewust is hier al zéker een woord dat ze nog niet hebben opgenomen in de plaatselijke Dikke Van Dale. Maar bon, ik kan er mee leven en vind het op zich nog wel iets hebben, die onverschilligheid en nonchalantheid van Portugese mensen. Aan het Portugese ritme ben ik ondertussen volledig gewoon geraakt, en ik wil me alvast excuseren voor het feit dat ik vanaf nu altijd en overal te laat zal komen. Blame it on the Portugese people. Om 22u afspreken met iemand betekent: om 22.15u thuis vertrekken. Een tijdschema dat ik hier volledig geïntegreerd heb in mijn levensstijl.

Laatste avondmaal van Mario

Dessert: ijs met cereals en 2 soorten chocolade (= THE BEST)

Volgende week heb ik mijn laatste examen hier: Portugees. Klinkt als een fameuze uitdaging, denk ik. Hoewel ik de regeltjes meestal wel begrijp, zit ik nog bijna elke keer in de les alsof de leerkracht Chinees praat. Drie maanden Portugese les is dus duidelijk niet voldoende voor mij geweest. Maar gelukkig vind ik het best wel leuk om een nieuwe taal te leren, dus ik heb er alle vertrouwen in dat ik dat hier wel tot een goed einde ga brengen.

De komende weken krijg ik ook nog wat bezoek, dus: see you in a few weeks!

Beijinhos! xxx

Feestje in Lust

Aan het strand in Cascais

Cascais

Erasmus-feestje

Doorsnee zondagnamiddag: wandelingetje doen

donderdag 1 mei 2014

Omdat foto's soms meer zeggen dan woorden

Olá amigos!

Mijn Erasmusleventje is ondertussen al over de helft en de gedachte dat ik binnen 2 maanden terug naar huis vertrek is nog een hééél ver-van-mijn-bed-show. Ik amuseer hier me nog altijd, leer nog steeds mensen kennen en elke dag heb ik het gevoel dat ik op vakantie ben! Dus: laten we daar dan nog maar ff van profiteren vooraleer het 'serious business' wordt in België en ik zoals de echte op zoek moet gaan naar een job en een saaie 9-to-5'er zal worden (laat ons hopen van niet!!).

Aangezien de deadline van mijn thesis vervroegd is en ik nog welgeteld 4 dagen heb om de populariteit van Astrid Bryan wetenschappelijk te verklaren, is dit voor de verandering een fotoblog! Héél non-Erasmus al die schooltaken en dus ook absoluut niks interessants aan! Dus helaas geen spannende verhalen, zotte avonturen en interessante weetjes deze keer MAAR wél veel foto's! Mijn ouders en Vali zijn langsgeweest en zoals echte toeristen werden er dus veel foto's gemaakt :-) .

Adeus!

Tram 28: één van de meest bekende oude trammetjes hier. Na de dolste rit van mijn leven en het gevoel dat ik soms in een rollercoaster zat, hebben we het toch overleefd.