Olá a todos!
Vorige week heb ik voor de eerste keer mijn ondertussen
uiterst vertrouwde habitat in Lissabon verlaten, en zijn we een dag naar
Coimbra geweest. In deze kleine universiteitsstad is er jaarlijks de ‘Queima
das fitas’, een groot feest van de universiteitsstudenten die – gekleed zoals
de Harry Potters van deze wereld – deelnemen aan een immense parade met meer
dan 100 praalwagens. Eigenlijk kan je het best vergelijken met een carnavalsstoet. Elk jaar en elke faculteit heeft een eigen wagen waarop de
studenten wat staan te joelen, gratis drank (alcohol, uiteraard) uitdelen en
zichzelf letterlijk een gat in hun broek drinken. Door het vele gejuich en
gespring van de studenten is zelfs het jury-podium ineengestort tijdens de
optocht en door het – laten we het overmatig alcoholgebruik noemen – heb ik
menig HarryPotter zien worden afgevoerd met de ambulance. Gewoon ondenkbaar dat
zo’n evenement zou kunnen plaatsvinden bij ons, maar wel tof en vooral grappig
om eens gezien te hebben!
Uitzicht in Coimbra
Verder ben ik deze dagen regelmatig terug te vinden op het
strand of aan menig ijsjeskraam om wat verkoeling te zoeken. Of op één of ander
feestje, zoals het concert van Bob Sinclar vorig weekend. Na veel getrek en
geduw hadden we het klaargespeeld om tot op de eerste rij te geraken, maar
helaas heeft Bob’ke zijn beste tijd gehad, wat mij betreft. Desondanks was het
toch een toffe avond en voelde ik me wegens het festivalterrein, de eetgelegenheden
en de festivalsfeer héél even terug in België!
Met Sophie uit Nederland
Van één ding ben ik hier trouwens de voorbije weken wel
overtuigd geraakt: die mensen zijn hier ZOT van voetbal. Als Benfica speelt,
staan er overal grote schermen, worden straten afgesloten en loopt zowat half Lissabon
gekleed in rood/wit. Wanneer er een plotse symfonie van getoeter, gejuich en geclaxonneer
weerklinkt in de straten, heeft Benfica
gescoord heb ik ondertussen geleerd. En dit weekend wordt hier in Lissabon dan
ook nog eens de finale van de Champions League gespeeld. Nu heb ik inmiddels
wel door dat Portugezen héél traag zijn in alles en het niet zo nauw nemen met
de organisatie, maar wanneer het op voetbal aankomt, zetten ze alles al weken
op voorhand klaar! Zo staat er sinds vorige week al een heel dorp ivm de
Champions League opgebouwd in het centrum. Gekke Portugezen … Oja, en voor ik
het vergeet te zeggen: er rijdt hier ook al een paar weken een UEFA-bus rond
met de officiële beker van de Champions League. Een foto’ke mocht natuurlijk
niet ontbreken J.
Het is vreemd, maar ik begin stilaan te beseffen dat ik hier
niet voor eeuwig kan blijven wonen en dat ik binnen een maand weer terug
richting Kessel zal vliegen. Vorige week is er al een Italiaanse vriend van ons
hier vertrokken naar huis, en dat doet echt wel héél raar! We hadden een
laatste dinner voor hem georganiseerd, samen met zijn kotbazin en huisgenoten,
en uiteindelijk was het heel geslaagd! Volgens zijn 70-jarige kotbazin zijn de
meeste Portugezen geen al te mooie mensen (“sometimes I walk in the street and
I think: oh my god, they are so ugly!”), en ik kan haar geen ongelijk geven.
Over hun uiterlijk liggen de meeste Portugezen duidelijk niet wakker, alleen de
hippe 15-jarige meisjes hier. En modebewust is hier al zéker een woord dat ze
nog niet hebben opgenomen in de plaatselijke Dikke Van Dale. Maar bon, ik kan
er mee leven en vind het op zich nog wel iets hebben, die onverschilligheid en
nonchalantheid van Portugese mensen. Aan het Portugese ritme ben ik ondertussen
volledig gewoon geraakt, en ik wil me alvast excuseren voor het feit dat ik
vanaf nu altijd en overal te laat zal komen. Blame it on the Portugese people.
Om 22u afspreken met iemand betekent: om 22.15u thuis vertrekken. Een
tijdschema dat ik hier volledig geïntegreerd heb in mijn levensstijl.
Dessert: ijs met cereals en 2 soorten chocolade (= THE BEST)
Volgende week heb ik mijn laatste examen hier: Portugees.
Klinkt als een fameuze uitdaging, denk ik. Hoewel ik de regeltjes meestal wel
begrijp, zit ik nog bijna elke keer in de les alsof de leerkracht Chinees
praat. Drie maanden Portugese les is dus duidelijk niet voldoende voor mij
geweest. Maar gelukkig vind ik het best wel leuk om een nieuwe taal te leren,
dus ik heb er alle vertrouwen in dat ik dat hier wel tot een goed einde ga
brengen.
De komende weken krijg ik ook nog wat bezoek, dus: see you
in a few weeks!
Beijinhos! xxx
.jpg)